VARDHISHNU

“We had never thought that we could dream of a better future but now our girls are not only seeing the dreams but are also determined to achieve those.” Last month we celebrated our 10th Foundation Day. Our friends, supporters, family members came to Jalgaon to be part of the celebrations. We started the day by visiting Anandghar where people got an opportunity to meet and spend some really quality time with the children and community members as well. We had also planned an event in the evening. There were chief guests, performances by children. But we thought that rather than talking about the impact of Anandghar let's ask our parents and children about what they think. Two ladies sitting on the stage as panelists are Asha Tai and Lata Tai. One of them works as a rag picker and the other sells fish in the community. One of them is also a proud single mother of 2 children. What binds them together is their unparalleled commitment towards letting their daughter’s study rather than p

या शैक्षणिक वर्षापासून आनंदघरात आम्ही मुलींसोबत तसेच महिला पालकांसोबत मासिक पाळी या विषयाला घेऊन एक संपूर्ण अभ्यासक्रम राबवायला सुरुवात करत आहोत. नुकतेच या संदर्भातले पहिले सत्र समता नगर आनंदघरात झाले. या सत्राविषयी आणि अनुभवाविषयी  आनंदघरातली फेलो एज्युकेटर निशा मसराम हिने लिहिलेला हा लेख. नमिताने ‘मासिक पाळीचे’ सेशन आम्हां Educators सोबत घेतल्या नंतर उस्तुकता लागली होती की कधी आम्ही एकदा मुलीसोबत हे सेशन घ्यायला सुरुवात करू. आता जुलै महिन्यात पहिल सेशन घ्यायचं आहे हे ठरल्यानंतर आमची सेशनची तयारी चालू झाली. मुलीशीं बोलणे. किती मुलींची पाळी येते? किती मुलींची पाळी पुढच्या सहा महिन्यात चालू होणार? दोन्ही मुली मिळून एकूण किती मुलींपर्यंत ही माहिती पोहचणार आहे? किती मुलींना लिहिता वाचता येत अशी बरीच माहिती एकत्र करून, ‘पहिलं सेशन interact ive कस असणार ? मुली सेशन बद्दल कसे react करणार ? आम्ही त्यांचा उत्साह व रस टिकवू शकणार काय ? अशी बरीच प्रश्न डोकात येऊन गेली. सेशनच्या तीन दिवसंआधी मुलीशी याविषयावर बोलायचं ठरवलं. मुलींना जेव्हा कळलं की ताई ‘मासिक पाळी विषयावर’ आपल्याशी बोलणार आहे’

मरीमाता मंदिराच्या परिसरात रिकामटेकडी माणसंपूर्वी पत्ते खेळत बसलेली असायची, नाहीतरी पैसे लावूनइतर खेळ चाललेले असायचे. इथेच बाजूला समाज-मंदिराची एक छोटी बांधलेली होती. या खोलीत तिथल्याच एकाच बांधकामाच सामान पडलेलं होतं. आनंदघरासाठी ही खोली द्यायला हे तयार नव्हते. पावसाळ्यात आनंदघर बंद ठेवावे लागायचे पण पत्त्याचा डाव मात्र या खोल्यांमध्ये बिनदिक्कतपणे सुरु असायचा. लोकांना शिक्षणापेक्षा पत्ते जास्त महत्वाचे वाटायचे. याच अंगणात आनंदघर सुरू झालं आणि परिसराचं चित्र पालटू लागलं. सुरुवातीला आम्ही तिथे बसलो तरी आम्हाला न जुमानणारी ही माणसं आता आम्ही आलोय हे दिसताच स्वतःचं सामान आवरून बाहेर पडायला लागली. पत्त्यांची जागा आता चिमुरड्यांच्या लगबगीनं घेतली. मरीमातेचं अंगण लहान मुलांनी गजबजून जायला लागलं.  एक दिवस एक मुलगा आमच्याजवळ आला आणि म्हणाला,  “सर, उद्यापासून मी पण येऊ का?” अर्थात, आम्ही त्याला लगेच हो म्हणून सांगितलं. तो परत जायला निघाला तेव्हा मी त्याला म्हटलं, “अरे,तुझं नाव तरी सांग.” “हर्षल”, तो म्हणाला. अशा रीतीनं हर्षल आमच्याशी जोडला गेला.. हर्षल तेव्हा आठवीत होता. अंगकाठी अगदी बारीक. घर